Do fabrykacji taśm do maszyn piszących używa się cienkiego gęstego materjału z czystego jedwabiu. Tkaninę tę, która musi mieć najmniej 20 m. długości, kraje się w wąskie paski, o szerokości o kilka milimetrów mniejszej, niż odstęp pomiędzy płytkami szpul, na które taśma ma być nawinięta. Zwykle szerokość ta wynosi 36—38 mm., tak, że taśma może mieć szerokość 35—36 mm. Przy rozcinaniu tkaniny na taśmy podanej szerokości należy zwracać uwagę na to, aby rozcięcie było prowadzone równolegle do nitki; gdyby warunek ten nie był zachowany, to skutkiem tego oddzielne przecięte nitki plątały się w maszynie i hamowały jej ruch. Prawidłowo wycięte taśmy nawet po dłuższem użyciu, nie drą się zupełnie.
Pozostaje jeszcze nadmienić, że nie można używać tkaniny jedwabnej, która w jakikolwiek bądź sposób została nasycona środkami apreturowymi, jak białkiem, dekstryną i t. p., tkanina taka bowiem posiada po pierwsze pewien stopień twardości, a po drugie jest daleko mniej porowatą. Aby w tym względzie uzyskać pewność, wystarcza wymyć kawałek tkaniny w letniej wodzie, następnie w letniej wodzie mydlanej, rozciągnąć i wysuszyć. Gdy próbny kawałek niczem nie różni się od pozostałej tkaniny, wówczas całość nadaje się do użytku.
Farby używane do taśm są niebieskie albo fioletowe; mogą być używane różne barwiki anilinowe. Najczęściej używa się rozpuszczalnej w wodzie niebieskiej lub fioletowej metylowej.
Czarną farbę dla maszyn piszących można by przygotować zapomocą nigrozyny; lecz należy wspomnieć, że barwik ten daje zawiesinę w wodzie a nie roztwór i dlatego bardzo trudnem jest przygotowanie farby do taśm. Jeżeli do przygotowania masy użyć niebieskiego barwika anilinowego z grupy tak zwanej induliny, to otrzymuje się pismo, prawie czarne. Do bardzo ciemnego pisma można więc z pożytkiem posługiwać się jednym z tych barwików.
Dla przygotowania farby należy przedewszystkiem odważyć pewną określoną ilość barwika (np. 100 gr.) wystarczającą już dla dużej ilości taśm. Oddzielnie odważa się taką samą ilość czystej, gęstej gliceryny 100 gr. i rozcieńcza ją 100 gr. czystej wody. Odważoną ilość barwika kładzie się do miseczki porcelanowej, oblewa połową ilości mieszaniny wody z gliceryną, nad płomieniem gazowym lub spirytusowym, łagodnie nagrzewa miseczkę, mieszając od czasu do czasu pałeczką szklaną.
Po pewnym czasie cała ilość barwika zostanie rozpuszczona; co daje się stwierdzić przez pocieranie dna pałeczką szklaną oraz następującą próbą:
Wysoką szklankę napełnia się czystą wodą i wpuszcza do niej z pałeczki kropelkę roztworu barwika. Kropla ta zamienia się w przezroczystą klarowną nić niebieskiego lub fioletowego koloru i powoli opada nadół; po zmieszaniu woda powinna przybrać jednolity kolor w całej masie, przyczem nie powinny się pokazywać stałe części.
Gdy próba ta wypadnie dodatnio odstawia się palnik i czeka, aż masa ostygnie do zwykłej temperatury. Często zdarza się, że masa otrzymuje konsystencję kaszki; aby usunąć tę niedogodność dodać należy niewielkie ilości rozcieńczonej gliceryny i ponownie ogrzać. Gdy po dobrem zamieszaniu masa na zimno zostaje płynną, to zawiera ona dostateczną ilość gliceryny, aby utrzymać całą ilość barwika w stanie rozpuszczonym i może być wówczas użyta do próby na taśmie.
W tym celu farbuje się taśmę, długości kilku metrów, w podany niżej sposób, wypręża ją dotknięciem i czeka aż wyschnie dokładnie; już przy słabem dotknięciu palca powinna farbować. Taśmę wkłada się do maszyny piszącej i wypróbowuje pismo.
Jeżeli odbitki liter są tylko wąskie i blade, to wskazuje to na to, że masa do farbowania zawiera za mało gliceryny; jeżeli zaś zbyt szerokie a pewne litery, które posiadają kółka, jak naprz. o, b, a, e i t.d. nie wychodzą dość czysto, i kółka wypełnia farba to dowodzi, że jest zbyt dużo gliceryny.
Zwykłe farby, przygotowane podług przepisu są zbyt gęste, aby mogły być nałożone na taśmy. Można je jednak śmiało rozcieńczyć odpowiednią ilością spirytusu winnego lub wody.
Zaleca się nie rozcieńczać farby więcej niż to konieczne; zbyt rozcieńczona farba wymaga powtórnego nakładania na taśmę, co przedstawia żmudną i nieprzyjemną robotę.
Najlepiej dają się taśmy farbować przez zanurzenie w farbie i następne wyciskanie; używa się do tego celu bardzo prostego przyrządu. Składa się on z czworokątnej podłużnej porcelanowej lub szklanej miski z farbą. Wpoprzek jednej z wyższych ścianek miski leży pręt szklany, podtrzymywany w swem położeniu przez dwie przymocowane z boków podpórki. Na wysokości 30—40 cm. nad środkiem naczynia znajduje się przyrząd wyciskający, który składa się z dwóch wałków, zrobionych z miękkiego, wulkanizowanego kauczuku. Jeden z tych wałków może się obracać tylko naokoło swej osi, łożyska drugiego są ze strony przeciwnej zaopatrzone w sprężyny, przez dociąganie lub rozluźnianie śrub, działających na te sprężyny, można wałki więcej lub mniej przyciskać do siebie.
Taśmy układa się w naczyniu w ten sposób, aby się nie mogły poplątać; najpewniej uskutecznia się to w ten sposób, że pierwszą warstwę taśmy układa się równolegle do dłuższej osi naczynia, następną warstwę kładzie wpoprzek pierwszej, a trzecią znów tak samo, jak pierwszą i t. d. Taśmy zostawia się kilka godzin w cieczy. Następnie bierze się jeden koniec taśmy, wsuwa między odpowiednio przykręcone wałki. Nadmiar farby ma być wyciśnięty z taśmy, a wychodząca z wałków, taśma ma być jednostajnie mokra.
Wychodzącą z wałków taśmę, rozciąga się natychmiast, aby przy wysychaniu nie skurczyła się, pozostawia się ją w takim stanie przynajmniej 12 godzin. Jest ona wówczas o tyle suchą, o ile możliwem to jest przy tej zawartości gliceryny w farbie, Wysuszoną taśmę należy nawinąć na szpulkę.
Niektóre maszyny mają stałe szpulki więc taśmy do nich nawija się na mały wałek drewniany i opakowuje.
Większość jednak maszyn do pisania posiada takie urządzenie, że szpulki zmieniają się razem z taśmą.
Gotowe taśmy muszą być opakowane w ten sposób, aby nie mogły niczem być uszkodzone. Można je dobrze ochronić, jeżeli nawiniętą na wałek taśmę zawinąć w papier parafinowany a następnie w grubszy papier. Najodpowiedniejsze jednak do opakowania są bezwarunkowo pudełka blaszane.
Różne farby do maszyn piszących:
W mieszaninie 12 cz. wody i 4 cz. gliceryny rozpuszcza się, ogrzewając, 1 cz. mydła. Do roztworu dodaje się według upodobania barwik anilinowy czarny (nigrozynę), niebieski lub fioletowy, który rozpuszcza uprzednio w 24 cz. spirytusu.