E. PLATEROWANIE

Zwykle plateruje się srebro na podkładzie miedzianym, lecz można to samo wykonać i na mosiądzu lub nowym srebrze, w ostatnim wypadku otrzymuje się produkt, który co do trwa­łości jest znacznie lepszy niż przedmioty z czystego srebra. Platerowanie polega na czysto mechanicznym procesie, mającym wielkie podobieństwo do zlepiania dwóch rozżarzonych kawał­ków metali, tak zwanym procesem spawania. Srebro na po­wierzchni platerowanych przedmiotów, przez kilkorazowe wal­cowanie, robi się bardzo ścisłem i musi być zupełnie przetarte, zanim wyjdzie na wierzch leżący pod nim metal.
Jeżeli za podkład użyć metal, który posiada prawie ten sam kolor co i srebro, to różnica kolorów, nawet przy silnem zuży­ciu srebra, zaznacza się bardzo słabo. Oprócz tego platerowane przedmioty mają jeszcze tę zaletę, że można je tanim kosztem na drodze galwanicznego srebrzenia, doprowadzić do pierwotne­go ładnego wyglądu.

Platerowanie miedzi z srebrem

Jest to najwięcej używany sposób platerowania, wykonuje się zawsze przy użyciu najlepszej miedzi. Przedewszystkiem przez walcowanie przygotowuje się płyty miedziane o zupełnie równoległych powierzchniach, następnie walcuje płyty dalej do grubości 9 — 10 mm. i kraje je w kawałki po mniej wiece; 10 kg. wagi.
Tak otrzymane płyty miedziane obrabia się raszplą i skro­baczką, aby je zupełnie wyczyścić i jednocześnie zrobić szorstkiemi, i okłada je z obydwóch stron płytami czystego srebra, które taksamo muszą być zupełnie metaliczne i szorstkie i tak wielkie, aby wystawały cokolwiek po za brzegi płyty miedzia­nej.
Aby ułatwić przyleganie srebra do miedzi, zaleca się po­kryć ostatnie, przez pogrążenie w wymienionych poprzednio roz­tworach, denka warstewką srebra. Dla wywołania dokładnego stykania między powierzchniami metalów, przewiązuje się jej mocno drutem I kładzie na krótki czas w stężony roztwór bo­raksu, poczem wyjmuje i, nie wycierając, zaraz poddaje ogrze­waniu.
Dla ogrzewania kładzie się płyty na węgiel drzewny, przy­krywa nim, aż zaczną się żarzyć jasno czerwonym kolorem, al­bo też -— co lepiej chroni od utlenienia — poddaje płyty żarze­niu w skrzyni z gliny ogniotrwałej, którą wsuwa się do pieca płomiennego.
Dokładne połączenie jasno żarzących się płyt srebra z mie­dzią otrzymuje się przez szybkie uderzenia płaskiego młotka, albo silne walcowanie. Walcowanie, przerywane ogrzewaniem do jasno czerwonego żaru, powtarza się tak długo, aż otrzymają się blachy żądanej grubości. Częste nagrzewanie jest potrzebne, aby nadać dostateczną giętkość.
Grubość powłoki srebrnej zależnie od rodzaju wyrobów, na jakie blacha ma być użyta, wynosi zwykle 1/10 — 1/20 grubości miedzi.