Kity dla akwarjum
1. 6 cz. kredy, po 3 cz. gipsu, miałkiego białego piasku i glejty ołowianej, jak również 1 cz. sproszkowanej żywicy rozrabia się z najlepszym pokostem na masę podobną do kitu szklarskiego.
2. Po 2 cz. gipsu, kredy i glejty ołowianej, jak również 1 cz. sproszkowanej żywicy miesza się z taką ilością gotowanego oleju lnianego, aby otrzymać masę konsystencji kitu szklarskiego.
3. Mieszanina glejty ołowianej z gliceryną daje dobre uszczelnienie dla akwarjów; kit ten po kliku godzinach jest twardy jak kamień.
Kit dla żelaza
a) 2 cz. salmiaku, 1 cz. kwiatu siarczanego (siarki w subtelnym proszku) i 16 cz. proszku żelaza lanego miesza się razem. 1 cz. tego proszku rozrabia się z 2 cz. opiłków z żelaza kowalskiego i wodą, na masę, zapomocą której kituje się rysy w żelazie. Kit ten dopóki nie wyschnie, wydziela duszące gazy, wobec czego należy zwracać uwagę na dobrą wentylację.
b) Kit dla żelaza lanego:
30 cz. twardej gliny, 12 cz. żelaza, 6 cz. braunsztejnu, po 3 cz. soli kuchennej i boraksu miesza się razem na subtelny proszek i następnie zwilża wodą, tak, aby powstało gęste ciasto, które nabija się mocno w uszkodzone miejsca. Kit powinien wysychać powoli i po zupełnem wyschnięciu zakitowane miejsca nagrzewa się do białości, przyczem kit się roztapia i dobrze trzyma.
Kit do aparatów chemicznych
2 cz. gutaperki, 1 cz. wosku, 3 cz. szelaku.
Kit dla szczelnych połączeń do przewodów
parowych
6 cz. grafitu, 3 cz. wapna lasowanego, 8 cz. szpatu ciężkiego, 3 cz. gotowanego oleju lnianego.
Kit dla kości słoniowych
1. 1 cz. białka kurzego, 1 cz. wody klejowej.
2. Kość słoniowa na inne przedmioty: 1 cz. białego wosku, 1 cz. kalafonji i 1 cz. terpentyny; do topniejącej masy dodaje się 1 cz. federwejsu.
3. 2 cz. gutaperki, 2 cz. zwyczajnej smoły szewskiej. Części kości słoniowej nagrzewa się przy sklejaniu.
4. 2 cz. karuku, 4 cz. najlepszego kleju pozłotniczego, 30 cz. wody, rozpuszcza się w cieple, wyparowuje do połowy, dodaje 0,33 cz. żywicy mastykowej rozpuszczonej w 1 l. alkoholu, oraz 1 cz. bieli cynkowej, przy stałem mieszaniu.
Kit dla reparacji emaliowanych szyldów
Po 5 cz. żywicy kopałowej i damarskiej, proszkuje się subtelnie, miesza z 4 cz. terpentyny i 4 cz. bardzo mocnego spirytusu winnego i do otrzymanego ciasta dodaje się 6 cz. subtelnej, bardzo suchej bieli cynkowej. Niewielka ilość ultramaryny łub błękitu berlińskiego zmieni odcień kitu na błękitny. Przez nagrzewanie ulatnia się spirytus winny, kit roztapia się, zapełnia uszkodzone miejsca. Gdy kit jest zupełnie twardy, wygładza się powierzchnię i poleruje.
Kit dla figur gipsowych
Małe kawałki celuloidu rozpuszcza się w eterze, po kwadransie zlewa ciecz a ciastowaty osad stosuje jako kit. Schnie on bardzo szybko i nie rozpuszcza się przy zetknięciu z wodą.
Kity dla szkła
a) Gutaperkę i gumę „Para” w najlepszym gatunku (3:1) kładzie się na noc do takiej ilości wody, jakiej potrzeba do nasycenia małych kawałków, a na drugi dzień rozpuszcza w 2 cz. pokostu lnianego, i otrzymuje w ten sposób masę, która po ostygnięciu twardnieje, i stanowi doskonały środek klejący szkło ze szkłem, szkło z metalem, szkło ze skórą i t. d.
b) Kit szklarski do kitowania szkieł lustrzanych i szyb do ram, jak również i dla okien. Przygotowuje się syropowaty roztwór z kauczuku w benzynie. Następnie rozciera się biel ołowianą z pokostem lnianym na gęste ciasto i miesza je z roztworem gumy. Kit ten, który trzyma się równie mocno szkła jak i drzewa, smaruje się na brzegi ram, poczem wciska szybę.
c) Miękki kit szklarski składa się z 9 cz. gotowanego oleju lnianego i 1 cz. łoju, z mieszanych z bielą ołowianą, lub innym w tym celu wybranym surogatem, dla otrzymania odpowiedniej gęstości. Aby zmiękczyć stary (kit szklarski, używa się sodę łub potaż (jedną z tych substancji rozpuszcza się w wodzie i miesza ze świeżo palonem, sproszkowanem wapnem; klarowną wodę z powierzchna mieszaniny przechowuje się do użytku). Stwardniały kit szybko mięknie, jeżeli go zwilżyć tą cieczą, służy ona także do tego, aby zmyć zaschłą na szkle farbę. Zwilżanie kwasem azotowym lub solnym również zmiękcza kit w przeciągu godziny.
d) Czerwony kit dla szkła. 2 cz. tlenku żelaza, 2 cz. kredy i 1 cz. pokostu lnianego.
e) Kit kryształowy dla puszek blaszanych ze szklanem wyłożeniem. 15 gr. drobno pokrajanego karuku rozpuszcza w ciepłem miejscu w 120 gr. spirytusu winnego, roztwór przelewa przez gazę i dla dalszego rozpuszczenia dodaje się po 7,5 gr.
żywicy mastykowej i gumy amoniakowej, w postaci miałkiego proszku. Kitem napełnia się na ciepło szklanki, a przed użyciem wstawia do ciepłej wody.
f) Kit dla miedzi na szkle. 1 oz. sody i 3 cz. kalafonji gotuje się w 5 cz. wody i miesza z 5 cz. gipsu. Kit ten jest niewrażliwy na gorąco.
g) Kit dla szkła na mosiądzu. 400 cz. palonego gipsu, 100 cz. gumy arabskiej rozrabia się z wodą.
h) Kit dla szkła, porcelany, drzewa i metalu. 1 cz. wosku, 2 cz. oczyszczonej, pokrajanej gutaperki, 3 cz. laku.
Kity dla porcelany
1. Odporny na działanie wody:
Rozpuszcza się 10 cz. żywicy mastykowej w 60 cz. bezwzględnie mocnego alkoholu, następnie 20 cz. karuku w 100 cz. wody i 10 cz. spirytusu, miesza dobrze obie ciecze, dodaje następnie roztworu z 5 cz. gumy amoniakowej w 25 cz. spirytusu i całość wyparowuje do 180 cz.
2. Kit dla porcelany i kamionki:
2 cz. jasnej wybornej żywicy mastykowej, 1 cz. białego bielonego szelaku, 1 cz. białej żywicy elemskiej, 2 cz. jasnej kalafonji, 1 cz. terpentyny weneckiej stapia się razem i następnie dodaje 2 cz. subtelnie sproszkowanego szkła i 1 cz. subtelnie sproszkowanego kwarcu.
3. 80 cz. minji, 80 cz. palonego boraksu, 10 cz. kredy. Substancje te rozciera się na bardzo subtelny proszek, rozrabia z wodą, pokrywa się nią powierzchnię złamania, łączy kawałki razem i sklejony przedmiot nagrzewa w obszernem glinianem naczyniu do silnego czerwonego żaru.
Kit dla części maszyn z miedzi lub mosiądzu
2 cz. kauczuku, 1 cz. gutaperki, 1 cz. salmiaku, 1 cz. siarki, 10 cz. miedzianych lub mosiężnych opiłków.
Kit dla gumy i metalu
1. Dobry, uprzednio moczony klej koloński, gotuje się na gęstą ciecz i do niej przesiewa tyle popiołu drzewnego, aby otrzymać jednolitą, niezbyt gęstą masę, którą przed użyciem należy podgrzać. Przedmioty powinny ściśle przylegać podczas wysychania.
2. Sproszkowany szelak moczy się w 10 krotnej ilości mocnego amoniaku, przez co otrzymuje się przeświecającą masę, która po 3 — 4 tygodniach, bez użycia gorącej wody, zamienia się w ciecz. Ciecz ta rozmiękcza kauczuk, po ulotnieniu się amoniaku kit twardnieje i staje się nieprzenikliwym dla cieczy i gazów.
Kit dla metalu i drzewa
1 cz. wosku, 4 cz. czarnej smoły szewskiej, 1 cz. mączki ceglanej.
Kit dla drzewa i blachy
W grubościennem żelaznem naczyniu topi się 1 cz. żółtego wosku, do tego dodaje się 2 cz. skrawków gutaperkowych i po rozpuszczeniu 2 cz. szelaku, jak również 0,1 cz. gotowanego oleju lnianego. Gdy się wszystko dobrze rozpuściło, studzi się masę; nalewa na zwilżoną metalową lub kamienną płytę, przerabia i formuje w pałeczki. Powierzchnie drzewa i blachy przeznaczone do sklejenia, suszy się dobrze, roztopiony kit nakłada równomiernie i połączone w ten sposób przedmioty zostawia na 24 godzin, słabo przyciśnięte do siebie. Dobrze jest zmatować powierzchnię blachy przez szorowanie i wycieranie szmerglem.
Kit dla trzonków nożowych
600 gr. kalafonji, 150 gr. siarki, 250 gr. opiłków żelaznych. Mieszaninę wlewa się na gorąco w trzonek noża i wsuwa ogrzany nóż.
Kity dla drzewa
Szczeliny w tabliczkach, w stołach kuchennych lub w deskach, zbyt małe, aby mogły być zreperowane za pomocą listew, zapełnia się kitem.
1. Dobrze przepalony gips roztapia się z olejem lnianym, dodaje szybko farbę, odpowiadającą kolorowi drzewa i zasmarowuje uprzednio dobrze oczyszczone i wysmarowane pokostem szczeliny, przyczem należy zwracać uwagę na to, aby szczeliny nie były pokryte tylko powierzchownie. Farbę należy rozrobić z pokostem lnianym i przygotować zawsze trochę ciemnej, ponieważ od gipsu otrzymuje ona jaśniejszy odcień. Jeżeliby z czasem ponownie ukazały się szczeliny, to zapełnia się je kitem powtórnie, lecz już rzadszym.
2. Miesza się razem po 1 kg. oleju terpentynowego i sykatywu, 1,5 kg. pokostu lnianego, 0,5 kg. tłustego laku i dodaje się 2 kg. krochmalu.
3. Aby wypełnić rysy lub dziury po sękach w deskach, przygotowuje się mieszaninę z trocin i chlorku magnezji. Kit ten doskonale łączy się z drzewem, po 24 godzinach jest zupełnie suchy, twardy jak kamień i nadzwyczaj trwały. Przed użyciem należy go zawsze świeżo przygotowywać. Wypełnione miejsca wyciera się dla gładkości papierem piaskowym.
Kit dla przeciekających naczyń drewnianych
Po 30 gr. szmalcu i soli kamiennej, 10 gr. wosku i 6 gr. parafiny stapia się na słabym ogniu i następnie miesza z 28 cz. miałko przesianego węgla drzewnego. Kit ten używa się w stanie gorącym a zapobiega on wszelkiemu przeciekaniu.
Kit dla posadzki (drewnianej)
Wapno kazeionwe (p. niżej) i umbrę miesza się z małemi ilościami bieli i czerni na gęstą pastę. Po nadaniu masie koloru dębiny, napełniamy tym kitem szczeliny.
Kity kazeinowe
1. Kwas garbnikowy (dębnik) rozpuszcza się w wodzie, lub zamiast niego używa się wywaru kory dębowej lub innych materjałów, zawierających kwas garbnikowy, dodaje się tyle mleka wapiennego, by czerwony lakmusowy papierek, w cieczy, po-nad osadem, zabarwiał się na niebiesko. Wysuszony osad miesza się z 10 cz. kazeiny. Proszek ten, rozrobiony z wodą na ciągłą masę, daje substancję klejową, która po wyschnięciu nie rozpuszcza się w wodzie, olejach, nafcie, alkoholu i siarczku węgla.
2. Dobrze zebrane mleko nagrzewa się do zagotowania, wiruje, aby usunąć tłuszcz, i przez dodanie kwasu octowego, ścina kazeinę, myje ją i suszy na powietrzu. Kazeinę rozpuszcza się w 10% roztworze boraksu, przez co otrzymuje się klej ciekły przy zwykłej temperaturze, bardzo dobrze klejący i nadzwyczaj odporny na działanie wilgoci.
3. Długo przechowujący się kit kazeinowy:
200 cz. kazeiny, 40 cz. palonego wapna, 1 cz. kamfory.
4. Zwyczajny kit kazeinowy:
12 cz. kazeiny, 50 cz. wapna lasowego, 50 cz. piasku rzecznego. Używa się dla kamieni budowlanych.
5. Kit kazeinowy dla szkła:
100 cz. chudego sera, 50 cz. wody, 20 cz. wapna lasowanego.
6. Kit kazeinowy dla metali:
10 cz. szlamowanego kwarcowego piasku, 8 cz. kazeiny, 10 cz. wapna lasowanego i potrzebna ilość wody.
7. Kit kazeinowy dla porcelany:
Rozpuszcza się kazeinę w roztworze szkła wodnego.
8. Kit kazeinowy dla pianki morskiej:
Kazeinę rozpuszcza się w szklą wodnym, do tej masy dodaje się miałkiego proszku palonej magnezji, ewentualnie także proszku prawdziwej plamki morskiej.
9. Najlepszy kit kazeinowo wapienny:
Świeży ser gotuje się tak długo z wodą, aż się rozpuści na ciągnącą się w nitki masę; do roztworu tego dodaje się wapna lasowanego i miałko przesianego popiołu drzewnego. Używa się: 100 cz. sera, 200 cz. wody, 25 cz. wapna lasowanego, 20 cz. popiołu drzewnego.
Kity kauczukowe
1. Kit kauczukowy dla uszkodzonych obręczy gumowych przy rowerach:
a) 10 cz. gutaperki, 16 cz. kauczuku i 4 cz. karuku, moczy się w 70 cz. siarczanu węgla. Otrzymanym w ten sposób kitem pokrywa się starannie oczyszczone i wysuszone miejsca uszkodzone i do czasu stwardnienia obwiązuje nitką.
b) 1 cz. sproszkowanego szelaku rozpuszcza się ma zimno w 10 cz. amoniaku (cięż. wł. 0,910), na co potrzeba kilku tygodni. Przed użyciem, część powstałej galaretowatej masy nagrzewamy.
2. Miękki kit kauczukowy:
150 cz. kauczuku, 10 cz. łoju, 10 cz. wapna lasowanego.
3. Kit kauczukowy dla przyrządów chemicznych: 8 cz. kauczuku, 2 cz. łoju, 16 cz. oleju lnianego, 3 cz. białego bolusu.
4. Kit kauczukowy dla szkła:
a) 1 cz. kauczuku, 12 cz. żywicy mastykowej, 4 cz. żywicy damarskiej, 50 cz. chloroformu, 10 cz. benzyny.
b) 12 cz. kauczuku, 500 cz. chloroformu, 120 cz. żywicy mastykowej.
c) 2 cz. kauczuku 6 cz. żywicy mastykowej, 100 cz. chloroformu.
5. Kit kauczukowy dla kaloszy:
a) 10 cz. kauczuku, 280 cz. chloroformu.
b) 10 cz. kauczuku, 4 cz. kalafonji, 2 cz. terpentyny, 40 cz. oleju terpentynowego.
Roztwór a): do butelki kauczukiem dolewają chloroformu;
roztwór b): drobno pokrajany kauczuk stapia się z kalafonją, następnie dodaje terpentynę i całość rozpuszcza się w oleju terpentynowym. Oba roztwory łączy się razem.
6. Kit kauczukowy dla puszek do konserw:
Zwyczajny kauczuk miesza się dokładnie z 6 —12% mielonej siarki. Przy nagrzewaniu, kauczuk łączy się z siarką w masę, znaną jako kauczuk wulkaniczny.
7. Kit kauczukowy odporny na działanie kwasów:
Kauczuk roztapia się na miernym ogniu, mieszając stale, dodaje 8% łoju i lasowanego wapna i do otrzymanej miękkiej masy dodaje 20% minji. Otrzymany kit szybko twardnieje i jest nadzwyczaj odporny.
Szybko twardniejący kit
Odporny na działanie ognia i wody, 2 cz. miałko przesianych (nie zardzewiałych) opiłek żelaznych, 1 cz. suszonej i sproszkowanej gliny i mocny ocet.
Kit dla skóry
1. W mocnym balonie szklanym rozpuszcza się na zimno 2 kg. drobno pokrajanej gutaperki w 5 kg. siarczku węgla i 10 kg. siarczku węgla i 10 kg. oleju terpentynowego do tego dodaje się 2 kg. subtelnie sproszkowanego syryjskiego asfaltu. Po kilku dniach masa staje się jednolitą; w razie gdyby była zbyt rzadką, to się ją wyparowuje, tak długo, aby przy zwykłej temperaturze posiadała gęstość miodu. Przy użyciu tego kitu należy skórkę w miejscu sklejania odtłuścić, zapomocą benzyny.
2. Angielski. 1 kg. drobno pokrajanej gutaperki moczy się w kąpieli wodnej z 10 kg. benzyny( ze smoły gazowej) do zupełnego rozpuszczenia do galaretowego roztworu dodaje się, ciągle mieszając, 2 kg. pokostu lnianego.
3. 1,5 kg. drobno pokrajanego kauczuku moczy się z 10 kg-siarczku węgla w kąpieli wodnej do rozpuszczenia się i następnie do gorącej masy dodaje się 1 kg. szelaku i 1 kg. terpentyny.
Mieszaninę powinno się tak długo nagrzewać, aż szelak i terpentyna się w niej rozpuszczą.
Kit do pasów skórzanych
1. 50 gr. kleju rybiego miesza się z równemi częściami serwatki i kwasu octowego. Następnie dodaje się 50 gr. czosnku w postaci papki i całość gotuje w kąpieli wodnej. Jednocześnie przygotowuje się roztwór 100 gr. żelatyny w 100 gr. serwatki i obie ciecze miesza razem. Do całości dodaje się jeszcze 50 gr. 90% alkoholu i następnie filtruje. Klejem tym można spajać pasy i posiada on dużą siłę łączącą.
2. 100 gr. kleju oblewa się na zimno 150 gr. wody, po na-pęcznieniu topi się w kąpieli wodnej, następnie rozpuszcza zupełnie z 3 gr. dwuchromianu potasu (czerwonego) i dodaje 3 gr. gliceryny. Pas obrabia się pilnikiem na długości 20—30 cm., skleja i przez 24 godziny ściska klamrami
Kit dla linoleum
1. Przygotowuje się 1 cz. terpentyny weneckiej, 2 cz. przesianej mąki żytniej i tyle wrzącej wody, by otrzymać gęstą masę.
2. Dla przymocowania linoleum na podłodze cementowej:
2 cz. kleju moczy się w 8 cz. wody, dodaje ½ cz. kwasu solnego i ¾ cz. siarczanu cynku i mieszaninę gotuje kilka godzin. Kitem tym pokrywa się podłogę i dolną powierzchnię linoleum, które następnie równomiernie przyciska do podłogi i obciąża.
Kit dla marmuru
1. Dla rozbitych kawałków marmuru:
Po 6 cz. wapna lasowanego i miałkiego piasku, następnie 1 cz. ziemi infuzoryjnej rozrabia się ze szkłem wodnym na gęstą papkę i miesza z 12 cz. cementu portlandzkiego. Kitem tym pokrywa się części złamane i silnie ściska. Po 24 godzinach kit-twardnieje i jest bardziej odporny niż sam materjał.
2. Dla płyt marmurowych:
Dobry klej stolarski moczy się kilka godzin w zimnej wodzie i następnie gotuje. Gdy się zupełnie rozpuście dolewa się rzadko rozrobionego gipsu z wodą, i dobrze miesza. Odpowiednią ilością tej masy pokrywa się tylną stronę płyty marmurowej i przyciska ją mocno do odpowiedniej części przedmiotu. Należy możliwie szybko pokrywać kitem, ponieważ kit ten prędko twardnieje. Płytę marmurową należy na 2 dni obciążyć,
Kit dla pianki morskiej
Bardzo miałkie wiórki pianki morskiej miesza się z białkiem lub kazeiną, rozpuszcza w szkle wodnym i do masy wsypuje subtelnie sproszkowaną magnezję. Kit ten należy natychmiast zużytkować, ponieważ szybko twardnieje.
Wiedeński kit metalowy
(Amalgamat miedziany). Skrawki cynku kładzie się do roztworu koperwasu miedzianego i roztwór ten dobrze miesza. Otrzymany w ten sposób osad proszku miedzi myje się i jeszcze wilgotny miesza w moździerzyku porcelanowym z roztworem azotanu rtęciawego; proszek miedziany oblewa się następnie w miseczce gorącą wodą, i nagrzewając, dodaje rtęci (na 3 cz. miedzi 7 cz. rtęci). Rozgniata się pałeczką póty, póki proszek miedziany połączy się z rtęcią na plastyczną masę. Następnie zlewa się wodę i jeszcze miękki amalgamat formuje się w pałeczki, średnicy około 4—5 mm. przy długości kilku cm. Przeznaczone do połączenia metali, powinny posiadać zupełnie czystą powierzchnię; nagrzewa się je do 80—90° C, pokrywa amalgamatem i szczelnie przyciska. Przylegają one wtedy tak silnie, jak gdyby były zlutowane.
Kity dla pereł, korali, malachitu i t. p.
1. Syndetikon (p. niżej). I
2. Równe części szelaku i żywicy mastykowej stopione razem.
3. Gips.
4. Guma arabska.
Przy kitowaniu pereł i t. p. przedewszystkiem uwagę należy zwracać na to, aby wgłębienie było czyste i suche; przy kitowaniu mastyką lub gumą arabską, napełnia się wgłębienie kitem i roztapia go w nim przez wetknięcie rozgrzanego drucika. Także i czopik, na którym się umocowuje perły lub korale, pokrywa się kitem, chwyta go rozgrzanemi obcążkami, gdy kit rozmiękł, wciska w naświdrowaną dziurkę. Dla kosztownych korali lub pereł używa się syndetikonu w najlepszym gatunku.
5. Kit diamentowy do kitowania przezroczystych kamieni:
8 cz. karuku, 1 cz. żywicy amoniakalnej, 1 cz. galbanum, 1 cz. spirytusu winnego. Karuk moczy się w wodzie z małą ilością spirytusu winnego, dodaje się roztworu żywic i następnie resztę spirytusu winnego. Przed użyciem klej ten należy trochę podgrzać.
6. Kit jubilerski:
10 cz. suchego karuku, 5 cz. pokostu mastykowego, karuk rozpuszcza się w bardzo malej ilości wody, dodając trochę mocnego spirytusu winnego; pokost mastykowy przygotowuje się w następujący sposób: miałko sproszkowaną żywicę mastykową oblewa się mocnym rektyfikowanym spirytusem winnym i benzyną i rozpuszcza w możliwie małej ilości tych cieczy. Oba roztwory karuku i mastyki miesza się dokładnie w miseczce porcelanowej.
Kity dla piaskowca
1. 1 cz. siarki i 1 cz. żywicy topi się oddzielnie, następnie miesza razem i wreszcie dodaje, mieszając, 33 cz. glejty ołowianej i 2 cz. tłuczonego szkła. Ostatnie dwa składniki muszą być zupełnie suche, miałko sproszkowane i dokładnie zmieszane ze sobą.
2. Po 1 oz. siarki i smoły szewskiej, 0,1 cz. wosku stapia się razem i miesza się 1 cz. mączki ceglanej . Kity te należy używać szczególnie do kamieni, wystawionych na działanie słońca lub zimna, a także deszczu i śniegu i dają lepsze rezultaty niż kity zawierające cement. Kamienie przed pokryciem ich kitem, powinny być zupełnie suche i najlepiej jest, o ile możliwe, ogrzać je trochę a powierzchnię, na których ma się trzymać kit, pokryć 1—2 razy pokostem olejnym.
Kit dla naczyń z kwasami
1 cz. azbestu i miałkiego piasku, 3—4 cz. szkła wodnego sodowego (30° B.) miesza się razem. Masa ta, łatwo się formująca, szybko twardnieje na powietrzu i jest odporna na działanie ognia.
Kit dla uszkodzonych cynkowych ornamentów
10 cz. roztworu szkła wodnego 33° B., 2 cz. miałkiej kredy i 3 cz. szarej cynkowej (pył cynkowy) miesza się razem. Masę tę rozgniata się, dodając kredę i pył cynkowy, tak długo, aż utworzy się plastyczne ciasto, którym wypełnia się uszkodzone części ornamentów cynkowych. Po 24 godzinach kit ten stwardniał i po polerowaniu achatem przyjmuje wygląd metalicznego cynku.